Rozdział 14.

    Obudziłam się wtulona w Mat’a. Spał jak suseł. Ostrożnie wysunęłam się spod kołdry. Byłam strasznie głodna. Na palcach wyszłam z pokoju. Poszłam na dół do kuchni. Dopiero teraz spojrzałam na zegar. Była 6:00 rano. Cudownie!

   Weszłam do kuchni. Nie byłam jedyną osobą, która nie spała.

-Cześć.- powiedziałam do Thomas’a.

-Hey.- odpowiedział.

-Czemu nie śpisz?-zapytałam.

-Mógłbym zapytać cię o to samo.- zaczęłam mu się przyglądać. Nie był taki jak zawsze. Dziwnie się zachowywał. Był jakiś przygnębiony.

-Co jest?- zapytałam.

-Ach. Miłość jest głupia.- przyznał.

-To nie prawda.- zaśmiałam się.- To, że akurat ciebie się nie ułożyło, to nie znaczy, że miłość jest głupia.

-W takim razie życie jest głupie.

-Tom, jeszcze wszystko się ułoży. Zobaczysz. Może akurat Jasmina będzie cię chciała. Nie możesz się załamywać, dopóki nie spróbujesz.

-Może masz rację.

-Na pewno mam.- poklepałam go po plecach.

-Mat jest szczęściarzem, że ma ciebie.

-Wcale nie.- czułam jak robię się czerwona.

-O właśnie, że tak. Pasujecie do siebie. Jak dwie krople wody.

-Nie powiedziałabym.-zwątpiłam.

-Dlaczego?- zapytał Tom.

-Ja jestem raczej nieśmiała, a Mat według mnie jest odważny.

-Wcale tak nie jest. Pozory mylą.

-Hm?

-Tak. Mat jest strasznie nieśmiały.- przyznał.

-Myślałam inaczej.- zaśmiałam się.

-Niestety taka jest prawda.

-Może rzeczywiście jesteśmy podobni.- powiedziałam.

Dwa dni później.

   Poszłam odwiedzić moją siostrę. Byłam ciekawa, czy rodzice poinformowali ją o tym, że rodzice planują wziąć rozwód.

   Zapukałam w drzwi jej domu. Otworzyła mi Ella. Jej brzuszek stał się większy, niż ostatnio ją widziałam.

-Czego chcesz?- zapytała. Zdziwił mnie jej ton.

-Przyszłam pogadać.- oznajmiłam.

-Wiesz, co, ale mi się z tobą nie chce gadać.

-El, co się stało?- zapytałam.

-Zniszczyłaś naszą rodzinę.

-Co?- nie wierzyłam w to, co powiedziała.

-Przez ciebie nasi rodzice się rozwodzą!- krzyknęła.

-Ella, to nie moja wina.- zaprzeczyłam. Nie wiem, co ją ugryzło. Nigdy taka nie była.

-Właśnie, że twoja.

-Niby dlaczego?- zapytałam.

-To ty musiałaś powiedzieć ojcu, że matka go zdradza!- prawie płakała.

-To był mój obowiązek.- zauważyłam. Nie miała prawa mi wytykać rozpadu naszej rodziny. Ja zrobiłam to, co powinnam. Tata nie mógł żyć w kłamstwie.

-Wcale, że nie. Nie musiałaś mu o tym mówić. Gdyby nie to, to teraz wszystko byłoby normalne!

-A co ty byś zrobiła na moim miejscu?- zapytałam. Byłam ciekawa jej odpowiedzi.

-Ach. Ty naprawdę jesteś głupia.- obraziła mnie.- Myślisz, że ja o tym nie wiedziałam.

-Co?- zapytałam. Nie zrozumiałam o co chodzi.

-Wiesz, ile razy ja już matkę nakryłam na zdradzaniu ojca? Tylko trzymałam język za zębami. Nie chciałam dopuścić do rozpadu rodziny.

-Ale tata powinien wiedzieć o takim czymś.- zauważyłam.

-Wcale nie. Naprawdę, ty nie jesteś inteligentna. Zanim to powiedziałaś, mogłaś pomyśleć, że wszystko zniszczysz.

-To mama wszystko zniszczyła, zdradzając ojca, nie ja.- próbowałam się tłumaczyć.

-Tak, wmawiaj to sobie.

-Ja wiem swoje.- odpowiedziałam.

-Nie pokazuj mi się więcej na oczy! Już nie jesteś moją siostrą! Nie chcę cię znać!- wykrzyczała mi w oczy i zamknęła drzwi.

   Rozpłakałam się, bo co więcej mogłam zrobić? Własna siostra nie chciała mnie znać. Całą winę zrzuciła na mnie, a przecież ja nic takiego nie zrobiłam. Powiedziałam tylko całą prawdę.

   Postanowiłam wrócić do mojego nowego domu. Do Mat’a i Tom’a. Tylko oni teraz byli dla mnie ważni. Tylko oni się mną przejmowali. Tak nie miałam już nikogo, no chyba, że mojego ojca, ale z nim nie chciałam rozmawiać na takie tematy.

    Weszłam do domu i od razu skierowałam się do salonu.

-Co się stało?- zapytał Mat widząc, że płaczę.

-Mój świat się zawalił.- powiedziałam i się w niego wtuliłam.

-Dlaczego?- zapytał Tom.

-Siostra nie chce mnie znać. Mówi mi, że to przeze mnie rozpada się rodzina.

-Wcale tak nie jest.- zaprzeczył mój chłopak.

-Może jednak powinnam nic  nie mówić.- przyznałam. Byłam strasznie skołowana. Tak naprawdę nie wiem, czy dobrze postąpiłam.

-Dobrze zrobiłaś.- pocieszył mnie Tom.

-No jasne.- potwierdził Matthew.

-Naprawdę?- zapytałam.

-Tak.- przyznali oboje chórem.

-Wszystko będzie dobrze.- Tom mnie przytulił.

-Jesteśmy przy tobie.

-Dzięki chłopaki.- dałam każdemu całus w policzek.

-Dlaczego tylko w policzek?- zapytał mój chłopak. Zaśmiałam się.

-Och, niech ci będzie.- podeszłam do niego i wtopiłam się w jego usta.

-Tak lepiej.- powiedział, a ja się zaśmiałam.

-Wy jednak potraficie poprawić humor.- zauważyłam.

-Od tego jesteśmy.

_______________________________________________________

Tak jakoś naszła mnie wena i postanowiłam dodać rozdział.

Wiem, ze krótki, ale chciałam go jak najszybciej dodać.

Co sądzicie o rozdziale?

Jak myślicie, czy Ness dobrze postąpiła mówiąc ojcu o mamie, czy może Ella miała rację?

Czekam na wasze komentarze. Jak będą 3 to od razu dodam kolejny rozdział :D

Do następnego.

Kocham Was.